„დატვირთული, გარკვეულწილად დაძაბული ცხოვრება, ყველაზე და ყველაფერზე ფიქრი და ზრუნვა ბევრ ენერგიას მართმევს. საბედნიეროდ, ყოველდღიური საქმიანობის დროს „სწრაფი თვალი “ გონებას მოსვენებას არ აძლევს, ყოველთვის და ყველგან ამჩნევს იმას, რაც ტილოზე უნდა შესრულდეს. ზოგჯერ, იმდენად ზედმიწევნით, რომ ნამუშევართან დიდხანს ბრძოლა და ჭიდილი არ მიწევს. და შემდეგ, დიდი ტრიუმფია თუ ნამუშევარმა თავი შეგაყვარა. საინტერესო გრძნობაა, როდესაც ნამუშევარი მოგწონს, ან არ მოგწონს, გიყვარს ან არ გიყვარს. ჩემთვის ხატვა ერთგვარი ყვირილის საჭიროებაა, ჩემი მედიტაციის ფორმაა და… მის გარეშე, მე არ ვარ „მე “.