“სპეციალობით ვარ ექიმი, ოფთალმოლოგი ვმუშაობდი თბილისის ერთ ერთ კლინიკაში თითქმის 25 წელი და პარალელურად ვინტერესდებოდი სხვადასხვა რაღაც რაღაცეებით: ქარგვით, კერვით, ქსორვა
აქსესუარების დამზადება. პირველად სათამაშო ოღონდ რბილი და ქსოვილის შევურეკე ჩემს ქალიშვილს, ეს იყო 29 წლის წინ. მაშინ იყო 90-იანი წლები, არაფერი არ იშოვებოდა და რაც მქონდა იმისგან შევკერე.

ჩემი ახლობლები ჩემს გადაწყვეტილებას სკეპტიკურად მიუდგნენ და მეუბნებოდნენ თათრ ხალათს
რანაირად უნდა შეელიოო?! მერე აღარ მითქვამს არავისთვის და 2განცხადება დავწერე სამსახურიდან წამოსვლაზე და თანამშრომლებიც გავაოცე ჩემი გადაწყვეტილებით. არ ვნანობ ჩემს გადაწყვეტილებას, მე მქონდა სიახლისკენ სწრაფვა და ძლიერად.

ადამიანის ცხოვრებაში დგება ასაკი როდესაც ათვიცნობიერებ რომ რაღაცა სხვა, სიახლე გინდა და ეს ასაკი ჩემს შემთხვევაში იყო 50 წელი.”